Jonas sit foar it rút en sjocht nei bûten. Hy ferfeelt him. Der is neat bysûnders op ’e grêft te sjen. Gjin inkelde auto dy’t it wetter yn rydt, net in boatsje dat sinkt. Sels net in âld wyfke dat stroffelet en rêden wurde moat. Op it dak oan ’e oare kant sitte twa seefûgels te slûgjen. Boppe alle huzen is de loft griis.

As der neat te rêden is, tinkt Jonas, dan moat ik sels mar wat betinke. Hy set syn sinnebril op en ynienen liket de wrâld der hiel oars út te sjen. Der driuwt in oaranje learske fan de keningin troch de grêft. En even fierderop in krante sa grut as in flierkleed, mei dêrop de keningin sels!

In fantastysk ferhaal oer in jonkje en de krêft fan syn ferbylding.