Multatuli (pseudoniem van Eduard Douwes Dekker, 1820-1887) is de beroemdste Nederlandse schrijver van de negentiende eeuw en een van de weinige klassieke schrijvers die nog steeds gelezen wordt.

Eduard Douwes Dekker werkte als ambtenaar in Nederlands-Indië, en werd in 1856 benoemd tot assistent-resident van Lebak. De misstanden die hij daar aantrof inspireerden hem tot het schrijven vanMax Havelaar of de Koffieveilingen der Nederlandsche Handelmaatschappij (1860). Dit boek was een felle aanklacht tegen de behandeling van de plaatselijke bevolking door Nederlandse en lokale bestuurders. Na zijn (zelfgenomen) ontslag wijdde hij zich geheel aan het schrijverschap. Het pseudoniem Multatuli is Latijn voor ‘ik heb veel (leed) gedragen’ (multa tuli) en een verwijzing naar een beroemde passage uit de Tristia van Ovidius.

Multatuli overleed op 66-jarige leeftijd in Nieder-Ingelheim (Duitsland), en werd als eerste Nederlander gecremeerd.

Andere belangrijke werken van Multatuli: Minnebrieven (1861), Ideeën I-VII (1862-1877), Millioenen-studiën (1870-73) en De geschiedenis van Woutertje Pieterse (door zijn weduwe samengesteld uit de Ideeën en in 1890 voor het eerst verschenen).